Langzaam doofde de nacht uit
Maar de bergen bleven heupen
En de maan een ringelorend oog
Dat ons volgde terwijl we gleden
Van haar kruin naar omlaag
Langs de bomen die als haartjes
overeind rezen, een siddering.
Ze ontwaakte en we draaiden
en ontweken haar glooiingen
en gleuven. We streelden haar
tot ze blooste zodat de sneeuw
langzaam oploste en haar groene
huid prijsgaf dat fonkelde van
het milde geel van een nieuwe dag.
6-3-2023
Marlijn
(foto Marlijn Bouwman)